Bevallingsverhaal Derrick

Veel van jullie waren benieuwd naar mijn bevallingsverhalen, daarom begin ik met het verhaal van Derrick.

De zwangerschap van Derrick liep vrij voorspoedig, wel de hele zwangerschap last gehad van misselijkheid en ik ben vanwege veel bekken en bandenpijn iets eerder met verlof gegaan.

Toen ik 40 weken en 3 dagen zwanger was had ik weer een controle bij de verloskundige, dit was op zaterdagmiddag op 29 okt. 2022.

De controles waren goed, alleen een wat hogere bloeddruk, maar niet schrikbarend.

Omdat ik er mentaal doorheen zat hebben we voor de maandag erop, 31 okt. 2022, een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog om te kijken of ik eventueel ingeleid kon worden.

Dit gaf rust en dus gingen we naar huis.

‘s Avonds rond half 7 begon het allemaal wat te rommelen en dit werd steeds regelmatiger, maar de pijn werd niet erger. Vanaf half 11 ging ik de weeën timen en zat er ong. 20 min tussen.

Die nacht heb ik misschien 3 uurtjes geslapen, de weeën waren niet sterk, maar je bent zo aan het uitkijken naar de geboorte van je kindje dat je er continu mee bezig bent.

De volgende morgen, zondagochtend, werden de weeën erger en rond 13.30 die middag waren ze al een poosje om de 4 á 5 min., dus hebben we de verloskundige gebeld. Die kwam en wilde even kijken hoe ver ik was. Ik zat op… 1cm… en nog niet eens een verstreken baarmoedermond. Wat een teleurstelling was dat zeg. Dus met de verloskundige afgesproken dat de nachtdienst ergens in de avond weer langs zou komen. Daarna ging verloskundige weer naar huis en ik ging door met weeën opvangen.Rond een uur of half 10 in de avond kwam de andere verloskundige en werd er weer gekeken naar mijn ontsluiting… nog steeds 1cm… wel was nu mijn baarmoedermond verstreken. Weer was ik heel teleurgesteld en ontzettend moe want ik was al 28u verder. (Voor de snelle rekenaars is de tijd tussen half 7 in de avond tot de andere avond indd 27u, maar die nacht was de klok ook een uur achteruit gegaan)

Omdat ik zo moe was en weer de nacht in moest waarin ik weer niet zou kunnen slapen, hebben we het ziekenhuis gebeld, hier zou ik even aan de ctg moeten en daarna zou ik een injectie krijgen om te kunnen gaan slapen. Eenmaal in de auto naar het ziekenhuis en kreeg ik ineens hele heftige weeën vanuit mijn buik/rug/ heupen. En ja, alle weeën die ik voor deze weeën had gehad waren… idd voorweeën.

Toen we thuis wegreden werd het me even te veel en heb ik zitten huilen, eerst steeds hoop hebben gehad dat ik verder ontsluiting had en thuis kon bevallen in bad en nu naar het ziekenhuis waar ik alleen moest gaan slapen, want mijn man moest weer naar huis en mocht pas weer de volgende morgen komen als de bevalling niet al eerder door zou zetten.

In het ziekenhuis werd er eerst weer gekeken naar mijm ontsluiting en ik zat ineens binnen een kwartier tijd (van thuis naar ziekenhuis) op 3cm ontsluiting!!! Ik was zo blij want nu was het echt begonnen, ik mocht niet meer gaan slapen en mijn man kon blijven. Ik moest wel nog een tijd aan de ctg omdat Derrick zijn hartje te snel kloptte. Na een uur, toen zijn hartritme voor ongeveer 10min weer goed was, werd er gezegd dat we naar huis mochten om daar te gaan bevallen, maar we mochten ook poliklinisch blijven. Mijn man had de ctg continu in de gaten gehouden en hij had het er niet op, dus hij zei dat hij liever in het ziekenhuis bleef. Mij maakte het allemaal niet meer uit waar ik zou bevallen, want de weeën waren intens en ik vertrouwde erop dat mijn man voor mij en de baby de beste beslissing zou maken. Dus onze verloskundige werd weer gebeld. Zij kwam om ongeveer kwart voor 12 binnen en weer werd er gekeken naar mijn ontsluiting. Ik zat op 4cm en dus hebben we ervoor gekozen om mijn vliezen te breken. Helaas was het mecomiumhouden vruchtwater en dus werd ik alsnog medisch en op dat moment was ik mijn man extra dankbaar dat hij had beslist om in het ziekenhuis te blijven.

Daarna kreeg Derrick een electrode in zijn hoofdje om hem nog beter in de gaten te kunnen houden. Ik kon hiermee in bad liggen en dat heb ik dus ook gedaan tot ongeveer half 3, toen kreeg ik enorme persdrang en heb ik de verloskundige laten roepen. Ze wilde even weten hoeveel ontsluiting ik had en hiervoor moest ik uit bad. Ik kreeg toen een weeënstorm van persweeën en dit was heel intens. Zeker toen de verloskundige vertelde dat ik nog maar op 5cm zat en dus echt nog niet mee kon persen.

Op een gegeven moment kwam pijnstilling aan bod, ik, die heel mijn zwangerschap riep dat ik geen pijnstilling wilde, begon daar echt aan te twijfelen. Het voelde zo intens als opgeven, als falen, want ‘iedereen deed het zonder en ik kon het niet?'

De verloskundige stelde voor om alvast een infuus te prikken zodat als ik een ruggenprik wilde ik die dan sneller al kon krijgen. Ik zat nog steeds in de weeënstorm van persweeën en zag het op een gegeven moment niet meer zitten en begon te vragen of ik een ruggenprik kon krijgen. Hiervoor moesten ze eerst weer weten hoeveel ontsluiting ik had, ik had toen 7cm en vanaf 7cm krijg je geen ruggenprik of andere pijnstilling meer (en geloof me, achteraf ben ik hier heel blij mee geweest) op het moment zelf ook wel, want ik zat al weer dichter bij die 10cm.

Een poosje ging voorbij en ik had die 10cm bereikt en mocht gaan meepersen. Wat een verademing waren die persweeën. Die doen geen pijn en geven alleen maar een intens druk, dit was voor mij na die lange weeënstorm echt bijkomen want ik kreeg ook pauzes tussen de weeën door.

Na een poosje persen ging het met het hartje niet goed. Die zakte weg naar 0 en er moest ingegrepen worden. Dat zijn hartje echt naar 0 was gezakt heb ik gelukkig niet bewust mee gekregen. Wel dat er een knip gezet werd, en nog een... deze deden ook niet zeer want ik was vooraf snel verdoofd en het word gedaan tijdens het persen.

Die knip hielp gelukkig en een perswee later was zijn hoofdje geboren en nog een wee later, om 3.54 is onze lieve eerste zoon Derrick geboren. Hij huilde gelukkig gelijk en deed het verder allemaal heel goed. Met mij ging daarna ook gewoon alles goed. We moesten nog 8u in het ziekenhuis blijven vanwegen het meconiumhoudend vruchtwater, maar daarna mochten we heerlijk naar huis.

Dit was het verhaal van hoe ik mijn eerste bevalling heb beleeft. Ik heb keuzes gemaakt die ik achteraf anders had willen doen, maar hierover wil ik een aparte post schrijven, in het verhaal hoe ik mij voorbereid heb op de bevalling van Elian.

Maar die bevalling deel ik natuurlijk eerst in de volgende posts